कु ची वरून परतताना वाटेत पोटोबांनी परत आरोळी दिली. त्यांच्या विनंतीला मान देऊन वाटेवरच्या एका रेस्तराँमध्ये शिरलो...
व्हिएतनामच्या सुंदर ग्रामीण निसर्गसौंदर्यात बनवलेले ते ठिकाण एकदम मन मोहून गेले. बसायला मुद्दाम आजूबाजूचे सौंदर्य नीट दिसेल अशी एका बाजूची जागा घेतली...
.
आज शनिवार असल्याने मी शाकाहारी होतो. पण व्हिएतनाममध्ये शाकाहारींची अजिबात हेळसांड होत नाही. त्याचे मार्गदर्शकाने सांगितलेले कारण असे की प्रत्येक बौद्ध व्हिएतनामी काही काळ बुद्ध भिख्खूचे जीवन व्यतीत करतो आणि त्या वेळेस त्याला पूर्णपणे शाकाहारी असावे लागते. पण इतर लोकही आवडीने शाकाहार करत असावे. कारण आमच्या रेस्तराँमध्ये भिख्खू कधी दिसला नाही (तसे रेस्तराँमध्ये जेवणेही भिख्खूला वर्ज्य असणार म्हणा.) पण सगळीकडे मांसाहारी पदार्थांएवढेच शाकाहारी पदार्थही मेन्युत होते. तर हा असा एक बेत...
सुरुवात नारळाच्या पाण्याने झाली. चित्रात सागरच्या बाजूचे पदार्थ बहुतांश मांसाहारी आणि दुसर्‍या बाजूचे माझ्यासाठी पूर्ण शाकाहारी आहेत. मात्र गंमत अशी की बरेचसे शाकाहारी पदार्थ सोयाबीन वापरून बनवलेले पण दिसायला अगदी मांसाहारी पदार्थांसारखेच होते. दोन तिनदा विचारून खात्री करून मगच हात लावला... खरोखरच सोयाबीनचे होते ! (खर्‍या) वांग्याची भाजी मस्त झणझणीत होती.
शहरात परत शिरलो तेव्हा चिनी नववर्ष (टेट) समारंभ एका दिवसावर येऊन ठेपल्याच्या खाणाखुणा दिसायला लागल्या...
====================================================================
हॉटेलवर जरा आराम करून संध्याकाळी सायगाव नदीच्या रात्रीच्या जलसफरीला निघालो. बंदर चालत पाचदहा मिनिटांच्या अंतरावर होते. आमच्या सहलीतला हा अचानक समोर आलेला टेटचा समारंभ एक आनंददायक अनुभव होता. जणू आमच्या स्वागताला केलेल्या रोषणाईतून राजासारखे चालत बंदरावर गेलो...
.
.
.
.
.
तेथे अनेक बोटी नटून सजून प्रवाशांची वाट पाहत उभ्या होत्या...
.
व्हिएतनाममधले पर्यटन किती विकसित आहे याचा (परत एकदा) दाखला देणारी व्यवस्था बोटीवर होती...
आम्ही मार्गदर्शकाकरवी बोटीच्या बाजूची जागा राखून ठेवली होती त्यामुळे बोटीवरचा कार्यक्रम आणि बंदरावरची रोषणाई यांचा मस्त आस्वाद घेता आला. बोट हलू लागली आणि थोड्याच वेळात चहाचे छोटे चिनी कप चिपळ्यांसारखे वाजवत दोन नृत्यांगनांनी मंचावर प्रवेश केला...
नंतर एका कसलेल्या वादकाने व्हिएतनामी खेड्यांत वापरात असलेली अनेक प्रकारची वाद्ये अशा कौशल्याने वाजवली की ते प्रात्यक्षिक पाहिले नसते तर अश्या वाद्यातून इतके सुंदर संगीत वाजवता येऊ शकते यावर विश्वास बसला नसता...
.
कार्यक्रमाचे अजून एक क्षणचित्र...
एका बाजूला हा कार्यक्रम आणि दुसर्‍या बाजूला रोषणाईने नटलेल्या बंदराचे सौंदर्य यात काय पाहू आणि काय नको असे झाले...
या सगळ्या गडबडीत तेवढेच चविष्ट असलेल्या जेवणाचे फोटो काढायला विसरलो :( .
परतताना आरामात रमत गमत परतलो. त्यामुळे रस्त्याच्या रोषणाईबरोबरच आमच्या हॉटेलसमोरच्या रस्त्यावर तयारी चालू असलेल्या पुष्पप्रदर्शनाची झलक पहायला मिळाली...
.
.
लोक एक दिवस अगोदरपासूनच तेथे फेरी मारून कुतूहलाने तयारी पाहत होते... आम्हीही त्यातलेच ! ...
मात्र रक्षक दल काटेकोरपणे सुरक्षा ठेवून होते. पण उगाचच तयारीला उपद्रव होईल असे काही न करता लोक शिस्तीने दुरूनच डोकावून जात होते...
हा अचानक समोर असलेला उद्याचा टेट समारंभ कसा असेल बरे असा विचार करत आनंदाने बिछान्याला पाठ टेकवली.
व्हिएतनामच्या सुंदर ग्रामीण निसर्गसौंदर्यात बनवलेले ते ठिकाण एकदम मन मोहून गेले. बसायला मुद्दाम आजूबाजूचे सौंदर्य नीट दिसेल अशी एका बाजूची जागा घेतली...
.
आज शनिवार असल्याने मी शाकाहारी होतो. पण व्हिएतनाममध्ये शाकाहारींची अजिबात हेळसांड होत नाही. त्याचे मार्गदर्शकाने सांगितलेले कारण असे की प्रत्येक बौद्ध व्हिएतनामी काही काळ बुद्ध भिख्खूचे जीवन व्यतीत करतो आणि त्या वेळेस त्याला पूर्णपणे शाकाहारी असावे लागते. पण इतर लोकही आवडीने शाकाहार करत असावे. कारण आमच्या रेस्तराँमध्ये भिख्खू कधी दिसला नाही (तसे रेस्तराँमध्ये जेवणेही भिख्खूला वर्ज्य असणार म्हणा.) पण सगळीकडे मांसाहारी पदार्थांएवढेच शाकाहारी पदार्थही मेन्युत होते. तर हा असा एक बेत...
सुरुवात नारळाच्या पाण्याने झाली. चित्रात सागरच्या बाजूचे पदार्थ बहुतांश मांसाहारी आणि दुसर्‍या बाजूचे माझ्यासाठी पूर्ण शाकाहारी आहेत. मात्र गंमत अशी की बरेचसे शाकाहारी पदार्थ सोयाबीन वापरून बनवलेले पण दिसायला अगदी मांसाहारी पदार्थांसारखेच होते. दोन तिनदा विचारून खात्री करून मगच हात लावला... खरोखरच सोयाबीनचे होते ! (खर्‍या) वांग्याची भाजी मस्त झणझणीत होती.
शहरात परत शिरलो तेव्हा चिनी नववर्ष (टेट) समारंभ एका दिवसावर येऊन ठेपल्याच्या खाणाखुणा दिसायला लागल्या...
====================================================================
हॉटेलवर जरा आराम करून संध्याकाळी सायगाव नदीच्या रात्रीच्या जलसफरीला निघालो. बंदर चालत पाचदहा मिनिटांच्या अंतरावर होते. आमच्या सहलीतला हा अचानक समोर आलेला टेटचा समारंभ एक आनंददायक अनुभव होता. जणू आमच्या स्वागताला केलेल्या रोषणाईतून राजासारखे चालत बंदरावर गेलो...
.
.
.
.
.
तेथे अनेक बोटी नटून सजून प्रवाशांची वाट पाहत उभ्या होत्या...
.
व्हिएतनाममधले पर्यटन किती विकसित आहे याचा (परत एकदा) दाखला देणारी व्यवस्था बोटीवर होती...
आम्ही मार्गदर्शकाकरवी बोटीच्या बाजूची जागा राखून ठेवली होती त्यामुळे बोटीवरचा कार्यक्रम आणि बंदरावरची रोषणाई यांचा मस्त आस्वाद घेता आला. बोट हलू लागली आणि थोड्याच वेळात चहाचे छोटे चिनी कप चिपळ्यांसारखे वाजवत दोन नृत्यांगनांनी मंचावर प्रवेश केला...
नंतर एका कसलेल्या वादकाने व्हिएतनामी खेड्यांत वापरात असलेली अनेक प्रकारची वाद्ये अशा कौशल्याने वाजवली की ते प्रात्यक्षिक पाहिले नसते तर अश्या वाद्यातून इतके सुंदर संगीत वाजवता येऊ शकते यावर विश्वास बसला नसता...
.
कार्यक्रमाचे अजून एक क्षणचित्र...
एका बाजूला हा कार्यक्रम आणि दुसर्‍या बाजूला रोषणाईने नटलेल्या बंदराचे सौंदर्य यात काय पाहू आणि काय नको असे झाले...
या सगळ्या गडबडीत तेवढेच चविष्ट असलेल्या जेवणाचे फोटो काढायला विसरलो :( .
परतताना आरामात रमत गमत परतलो. त्यामुळे रस्त्याच्या रोषणाईबरोबरच आमच्या हॉटेलसमोरच्या रस्त्यावर तयारी चालू असलेल्या पुष्पप्रदर्शनाची झलक पहायला मिळाली...
.
.
लोक एक दिवस अगोदरपासूनच तेथे फेरी मारून कुतूहलाने तयारी पाहत होते... आम्हीही त्यातलेच ! ...
मात्र रक्षक दल काटेकोरपणे सुरक्षा ठेवून होते. पण उगाचच तयारीला उपद्रव होईल असे काही न करता लोक शिस्तीने दुरूनच डोकावून जात होते...
हा अचानक समोर असलेला उद्याचा टेट समारंभ कसा असेल बरे असा विचार करत आनंदाने बिछान्याला पाठ टेकवली.
No comments:
Post a Comment