चला व्हिएतनामला १० : हो ची मिन् शहरातला टेट पुष्पमहोत्सव

टेट हा चिनी चांद्र कालगणनेनुसार वर्षारंभाचा सण आहे. हा नववर्षसमारंभ सर्व व्हिएतनाममध्ये आपल्या दिवाळीच्या सणाच्या सारखा मोठ्या गाजावाजात साजरा केला जातो. मुख्य समारंभ तीन दिवसांचा असतो. पण या दिवसाच्या पुढेमागे साधारण पाच दिवस सुट्टी घेऊन लोक घराची साफसफाई आणि रंगगरंगोटी करतात. घर फुलांनी सजवतात. भेटीला आलेल्या नातेवाईक व मित्रांची खातीरदारी फळे व मिठाईने केली जाते. संपणार्‍या वर्षाच्या शेवटच्या दिवशी खास मेजवानी असते आणी सर्वजण रात्रीच्या बारा वाजेपर्यंत जागे राहतात आणि नववर्षाचे जल्लोषाने स्वागत करतात. शहरा-गावांत जागोजागी फटाक्याचे दारूकाम व रोषणाई केली जाते. नववर्षाच्या पहिल्या दिवशी लोक बुद्धमंदिर अथवा पॅगोडांना भेट देऊन उदबत्त्या लावून प्रार्थना करतात.
हो ची मिन् शहराचा एंगुएन हुए अव्हेन्यू (Nguyen Hue Ave) हा साधारण ४००-५०० मीटर लांबीचा सहा लेनचा आणि प्रशस्त दुभाजक असलेला रुंद हमरस्ता वाहतुकीस बंद करतात आणि तेथे व्हिएतनामच्या अनेक भागातून आणलेल्या सुंदर फुलांचा वापर करून सर्व रस्ता कलापूर्ण पुष्परचनांनी भरून टाकतात. चिनी प्रथेनुसार प्रत्येक वर्षाचा एक खास प्राणी असतो. २०१२ हे ड्रॅगनचे वर्ष होते त्यामुळे त्या वर्षी ड्रॅगनच्या प्रतिमांचा उपयोग अनेक कलाकृतींत होता. कलाकृती प्रेक्षकांना अगदी हात लावता येईल इतक्या जवळून पहायला मिळतील अश्या तर्‍हेने त्यांची आणि फिरण्याच्या पायवाटांची रचना केलेली होती. लोक अगदी मजेने त्या प्रदर्शनाचा लाभ घेत होते. हे प्रदर्शन पहायला केवळ संपूर्ण व्हिएतनामच नव्हे तर कंबोडिया आणि लाओस मधूनही लोक येतात असे मार्गदर्शकाने सांगितले. खेचाखेच गर्दी होती पण फुले तोडणे अथवा धक्काबुक्की करणे असला एकही गैरप्रकार दिसला नाही. रस्त्याच्या आजूबाजूला जेथे जागा मिळेल तेथे खाण्यापिण्याची आणि इतर विक्रीची दुकाने थाटलेली होती.
बाहेर पडलो आणि हॉटेलने प्रवेशद्वाराजवळ केलेली पुष्परचना दिसली...

हॉटेलसमोरच्या मुख्य रस्त्यावरच्या बांबू आणि फुलांपासून बनवलेले ड्रॅगन प्रेक्षकांचे स्वागत करत होते...

.

.

भूक लागली होती तेव्हा प्रथम जेवून घ्यावं असं वाटत होतं तोच रस्त्याच्या एका टोकाला जरा धामधूम दिसली तिकडे गेलो. तेथे एका वाद्यवृंदाच्यासह एक चिमुकल्या पर्‍यांचा समूह प्रदर्शनाच्या उदघाटनाचा नाच करायला चुळबुळत उभा होता...

मग काय. पाय तिथेच थबकले. आम्हीपण बाकीच्या गर्दीत घुसून मोक्याची जागा मिळते काय याचा प्रयत्न करू लागलो. मोठ्या मुश्किलीने एक मस्त नाही पण टाचा वर करून दिसेल अशी जागा पटकावली. थोड्याच वेळात कार्यक्रम सुरू झाला...

.

.

तो कार्यक्रम संपेपर्यंत पोटात कावळे ओरडायला लागले होते त्यामुळे प्रथम पोटात पेट्रोल टाकल्याशिवाय हे लांबलचक प्रदर्शन बघायला शक्ती आणि मजा येणार नाही हे ओळखून त्वरित अगोदरच हेरून ठेवलेल्या एका खास व्हिएतनामी रेस्तराँ मध्ये गेलो. तेथे हू म्हणून गर्दी होती. जागा राखून न ठेवल्याने (माहीत कोणाला होतं?) पंचाईत झाली. पण एक स्वागतिका म्हणाली की "इथून जवळच चालण्याच्या अंतरावर आमची अजून एक शाखा आहे तेथे जाणार काय?" हो म्हटल्यावर ताबडतोप एका स्वागतिकेने बरोबर येऊन आम्हाला अगत्याने चौथ्या-पाचव्या मजल्यावरच्या त्या शाखेवर पोचवायची व्यवस्था केली. ही शाखा पहिल्यापेक्षा जास्त सुंदर निघाली. शिवाय उंचावरचे रस्त्याच्या बाजूचे टेबल मिळाल्याने प्रदर्शनाचे हे असे दर्शनही झाले...

जेवण संपल्यावर त्या स्वागतिकेचे विशेष आभार मानले. तर ती म्हणाली टेरेसवरून या प्रदर्शनाचा अजून जास्त चांगला नजारा दिसतो. चला मी तुम्हाला तिकडे नेते...

.

खाली उतरून आलो तेव्हापर्यंत बरीच गर्दी झाली होती आम्हीही त्या गर्दीत मिसळून प्रदर्शनाची मजा लुटू लागलो. ही तेथली काही चित्रे...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.
...
.
...
...
.

.

पाय दुखायला लागेपर्यंत भटकत राहिलो आणि या नकळत समोर आलेल्या सुंदर संधीचे सोने करून तृप्त मनाने हॉटेलवर पोहोचलो. दुसर्‍या दिवशी न्याहारीच्या जागेवरूनही परत एकादा त्या प्रदर्शनाकडे पहायचा मोह आवरला नाही...

तेवढ्या सकाळच्या वेळीही काही उत्साही मंडळी प्रदर्शनाला गर्दी करू लागली होती ! व्हिएतनाम कम्युनिस्ट असला आणि आधुनिक काळातल्या भयंकर युद्ध आणि नरसंहारातून गेला असला तरी लोक रुक्ष वाटले तर नाहीच पण घरे आणि सार्वजनिक जागांमध्ये त्यांच्यातील जितीजागती कलासक्ती सतत दिसत होती. परतताना विमानतळावरच्या चेकईन काउंटरचा ही देखावाही याची खात्री देत होता...

(समाप्त)